Mops wsobny cierpiący

Skontaktuj się z autorem

Etyka tworzenia rasowego amerykańskiego mopsa

Amerykański mops ma bardzo specyficzny i idealny wygląd. Mopsy, które z powodzeniem wykazują ten wygląd, są wynikiem intensywnego chowu wsobnego i selekcji przez wiele pokoleń, a ostatecznie same są wsobne w celu utrwalenia tych cech w następnym pokoleniu. Cel ten zapewnia hodowcom niezły zysk, a nabywcom estetyczne zwierzę. Jednak radość, jaką te doskonałe mopsy przynoszą hodowcom i właścicielom, jest przyćmiona bólem i cierpieniem większości psów powstałych w wyniku tego procesu. Wiele potomstwa chowu wsobnego umiera lub zostaje zabitych, a wiele z tych, które przeżyją, przechodzi poważne komplikacje zdrowotne, które zagrażają ich jakości życia. Fakt, że zwierzęta te cierpią poważnie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio, sprawia, że ​​proces chowu wsobnego jest etycznie niedopuszczalny.

Pies domowy jest naszym stworzeniem i jako taki polega na nas w ochronie, jako nasz zależny i nasz towarzysz. Jesteśmy moralnie zobowiązani jako hierarchicznie wyżsi ludzie do ochrony tego, co nie istniałoby, gdyby nie nasza ingerencja w naturę. Ponieważ ludzie uznali za konieczne stworzenie organizmów, które nie mogą przetrwać w sposób naturalny lub właściwie się bronić, naszym obowiązkiem jest chronić je przed ich słabościami, które pośrednio stworzyliśmy. Zakazuje to uboju bezradnych szczeniąt i uniemożliwia wykorzystywanie mopsów w procesie, który naukowo udowodniono, że powoduje powszechne choroby i obniża jakość życia mopsów. Błędem jest wywoływanie bólu i cierpienia w celu stworzenia psiego towarzysza o specyficznym wyglądzie czystej krwi, gdy istnieją ludzkie sposoby na stworzenie psich towarzyszy.

Amerykański standard dla mopsa opisuje cechy konformacyjne i fenotypowe uważane za idealne dla rasy. Takie cechy obejmują symetryczny wygląd ogólny z kwadratową ramą, zwartą i proporcjonalną sylwetkę ze zdefiniowanym mięśniem, szeroką klatkę piersiową i silne proste nogi. Idealna waga waha się od 14 do 18 funtów. (Thomas 139-40). Stopy zwierzęcia powinny mieć odpowiednią długość z czarnymi gwoździami, kufa powinna być krótka i kwadratowa, a głowa powinna być duża i okrągła bez wgłębień czaszki. Oczy powinny być duże i ciemne, a uszy powinny być małe i cienkie oraz mieć kształt róży lub guzika. Oznaczenia powinny być wyraźne - maska, uszy, pieprzyki, diament na czole mopsa i czarny ślad rozciągający się od potylicy do ogona, wszystkie powinny być czarne. Zmarszczki powinny być duże i głębokie, a ogony powinny być ściśle zwinięte na końcu, najlepiej podwójnie zwinięte. Sierść powinna być błyszcząca, krótka i mieć srebrne lub morelowo-płowe zabarwienie (139-40).

Zwierzęta postrzegane jako doskonałe okazy gatunków mopsów mają te cechy wspólne, cechy, które hodowcy ciężko pracują, aby uzyskać u swoich zwierząt i przekazać je następnemu pokoleniu. Aby zachować te preferowane cechy u swoich zwierząt, hodowcy hodowali swoje mopsy. Chów wsobny obejmuje mopsy godowe, które są blisko spokrewnione, od rodzica przez potomstwo, przez rodzeństwo, aż po rodzeństwo. Celem chowu wsobnego jest skoncentrowanie idealnych cech dwojga rodziców - reproduktora i wyhodowanej suki - u ich potomstwa. Jednakże, chociaż „wszystkie dobre punkty są podwajane przez takie skojarzenia, [...] wszystkie złe punkty mogą być tak silnie ustalone w linii, że może uniemożliwić ich wyhodowanie” (199). Pomimo faktu, że hodowcy narażeni są na ryzyko uzyskania trwałych i niepożądanych cech w swoich liniach, wsiedli swoje mopsy, aby osiągnąć „czystość genetyczną”, jakiej ludzie domagają się w rasowych mopsach. Tę czystość łatwo osiąga się, ponieważ „mopsy, które są tak wsobne, zaczynają od zasadniczo tych samych psów w każdym rodowodzie” (219). To, co hodowcy i nabywcy uważają za czyste i idealne, oraz sposób na stworzenie stada hodowlanego psów, które będą hodować prawdziwe dla najbardziej pożądanych cech ich rasy w pięciu lub sześciu pokoleniach rodzeństwa, jest szkodliwe dla ogromnej większości powstałego potomstwa, i dlatego jest nieetyczne.

Podczas tych pięciu lub sześciu pokoleń chowu wsobnego wszystkie szczenięta, które są uważane za gorsze od rodzeństwa lub rodziców, zostają zabite. Sukces tej linii jest także zagrożony przez szczenięta, które przeżyły dojrzewanie niepłodnych zwierząt w wyniku tego chowu wsobnego, a „bliska hodowla, taka jak ta, może być odpowiedzialna za bezpłodność, monorchidyzm i krioterchidyzm, i można spodziewać się zmniejszenia wielkości i wigoru potomstwa ”(199). Dlatego też dążenie do celu, jakim są czyste i charakterystyczne zwierzęta, stawia hodowców w sytuacji, w której eliminuje wiele zasobów ze względu na niedoskonałości i ostateczne zakończenie w linii, jeśli wystarczająca liczba zwierząt stanie się bezpłodna. Kiedy te potencjalnie kosztowne objawy zaczynają pojawiać się u ich zwierząt, hodowcy łączą psy w krzyżówki lub zwierzęta, które nie są z nimi blisko spokrewnione, aby ponownie wprowadzić „wigor hybrydowy” do genów ich linii czystej krwi (199). Celem hodowli krzyżówek jest dywersyfikacja genetyki i zapobieganie nadmiernemu koncentracji niepożądanych cech u psów. Ponownie tylko groźba utraty pieniędzy uniemożliwia psom najbardziej nieetyczną formę wigoru hybrydowego - hodowanie dwóch oddzielnych linii mopsów, z których każda powstaje w wyniku krzyżowania rodzeństwa przez pięć lub sześć pokoleń. Proces ten tymczasowo wyeliminowałby choroby genetyczne w następnym pokoleniu, ale tylko kosztem narażenia niezliczonych zwierząt na śmierć i komplikacje zdrowotne w celu stworzenia tych dwóch genetycznie czystych mopsów.

Sytuacja kojarzenia dwóch linii wsobnych rodzeństwa wystąpiła u różnych zwierząt i spowodowała udaną dywersyfikację genetyczną, ale nie jest stosowana w przypadku mopsów, ponieważ hodowcy uważają ten proces za zbyt drogi: „czas i pieniądze potrzebne do utrzymania dwóch lub więcej linii postępujących bezpośrednio hodowla braci i sióstr, zabijanie i niszczenie mopsów oraz utrzymywanie tylko najlepszej pary jako partnerów hodowlanych do realizacji takiego programu chowu wsobnego jest zbyt kosztowne ”(200). Program mógłby również zawieść, ponieważ uznaje się, że wsobne linie mopsów powodują deformacje o charakterze fizycznym i psychicznym, często śmiertelne lub okaleczające zwierzęta (200). Kolejny proces chowu wsobnego, zwany krzyżowaniem wstecznym, daje podobne szkodliwe wyniki u mopsów. Proces ten polega na znalezieniu nadrzędnego psa rodzicielskiego i hodowli go na potomstwo oraz na potomstwo każdego kolejnego pokolenia, które zostało wyprodukowane wzdłuż linii, z powrotem do pierwotnego psa rodzicielskiego (200). Zwierzęta zostają okaleczone i tylko w celu ustalenia genów pierwotnego psa-rodzica. Wady psa rodzica można zidentyfikować, gdy stają się one coraz bardziej skoncentrowane z każdym kolejnym pokoleniem, ponieważ „hodowla nie poprawia wad. Uczynia je jedynie rozpoznawalnymi, aby można je było wyeliminować” (200). Hodowla niezliczonych zwierząt i predysponowanie ich do szkód cielesnych i psychicznych w celu ustalenia genetyki pojedynczego psa i ustalenia, czy ten pies może być wykorzystany do osiągnięcia największego zysku, jest nieetyczne na wielu poziomach.

Po pierwsze, hodowcy biorą ignoranckie i bezbronne zwierzęta na swoją łaskę i zmuszają je do sytuacji, które hodowcy wiedzą, że będą szkodliwe. Wiadomo, że urodzą się szczenięta wykazujące mutacje genetyczne, które hodowcy są bezpośrednio odpowiedzialni za tworzenie i za które hodowcy następnie je zabijają. Hodowcy w rzeczywistości chcą, aby takie zaburzenia genetyczne wystąpiły, aby mogli wybrać przeciwko nim, wybierając rodziców do hodowli, którzy mają prawidłowe allele dla tych cech. Aby poznać genetykę rodziców, należy ją ustalić poprzez krzyżowanie wsteczne, które koncentruje niepożądane allele w każdym kolejnym pokoleniu, ze szkodą dla każdego wyprodukowanego miotu. W każdym miocie zabijane są niepożądane szczenięta, a ci, którzy żyją, mają duże szanse na rozwój powikłań zdrowotnych w późniejszym życiu. Przykładem defektu powszechnego u mopsów, który rozwija się później, jest paraliżujące zaburzenie dysplazji stawu biodrowego, odziedziczone od rodziców po potomstwo. W tym schorzeniu staw biodrowy nie pasuje prawidłowo do gniazda biodrowego, powodując kulawiznę, sztywność, niechęć do ćwiczeń i marnowanie mięśni bioder (Robinson 223). Zaburzenie to może rozwinąć się już po półtora roku życia i wywołuje poważne efekty okaleczające (223–34). Jedyną korzyścią z chowu wsobnego i predysponowania go do takich komplikacji zdrowotnych jest zwiększony zysk hodowców i nienaturalny „idealny” okaz tego, jak według Amerykanów powinien wyglądać mops.

Najsilniejszym argumentem przeciwko zastosowaniu chowu wsobnego, oprócz tego, że zwiększając szkody, które już wyrządziliśmy rasowym psom, są zebrane dane szczegółowo opisujące komplikacje zdrowotne, które powoduje u zwierząt. Mopsy mają wiele problemów zdrowotnych odziedziczonych przez pokolenia. Te dolegliwości obejmują rozszczep wargi i podniebienia, psią interseksualizm, zwichnięcie rzepki, dysplazję bioder u psów, legg-perthes, móżdżkowe zapalenie mózgu psa, postępującą atrofię siatkówki, rzęsicę, entropię, wydłużone podniebienie i zapadniętą tchawicę (Thomas 219-226). Entropion jest związany z idealnym diamentowym okiem i powieką mopsa, a także luźnością skóry wokół twarzy, która powoduje podrażnienie oka i może spowodować poważne uszkodzenie, jeśli nie zostanie leczona (Robinson 214). Cechy, które są wyidealizowane w amerykańskim standardzie mopsów - duże ciemne oczy i skóra z głębokimi i dużymi zmarszczkami - są w rzeczywistości komplikacjami zdrowotnymi dla żywego zwierzęcia. Obie cechy przyczyniają się do stanu zapalnego oka i mogą przerodzić się w poważne dolegliwości, jeśli nie zostaną leczone. Dlatego intensywny i nieludzki dobór zwierząt pod kątem tych cech jest całkowicie oderwany od jakichkolwiek obaw dotyczących dobrostanu zwierząt. Zwierzęta zdrowsze - zwierzęta, które nie pasują do standardów, ale mają bardziej naturalny i zdrowy fenotyp - są zabijane i tylko te o nienaturalnych i potencjalnie szkodliwych cechach, ale o cechach przyjemnych dla oka, są utrzymywane przy życiu i wsobne, aby przekazać te dolegliwości kolejne pokolenia i predysponować je do powikłań, takich jak entropia.

Inną chorobą, o której uważa się, że występuje w wyniku dziedzicznej recesji, jest postępująca atrofia siatkówki. Podobnie jak dysplazja stawu biodrowego, dolegliwość ta występuje dopiero w późniejszym okresie życia - od roku do dziewięciu lat, w zależności od ras oraz poszczególnych zwierząt (Robinson 217). Postępująca atrofia siatkówki (PRA), podobnie jak entropion, jest chorobą oka; jest to jednak poważniejszy przypadek. Siatkówka obu oczu zwyrodniała się, rozszerzały się oczy i zaćma może się tworzyć, co ostatecznie prowadzi do ślepoty u zwierzęcia (217). W ramach kontroli PRA sugeruje się, że zwierzęta przechodzą elektroretionogramy, które mogą zidentyfikować dolegliwość, zanim pojawią się rzeczywiste objawy. Jednak wynikiem tych testów nie są po prostu zdrowsze zwierzęta, uniemożliwiając zdiagnozowanym zwierzętom rozmnażanie się, ale śmierć wielu bardziej indywidualnych psów. Chociaż idealnie nadaje się do wykrywania „homozygotycznych zwierząt PRA przed podjęciem jakiejkolwiek hodowli, znacznie wcześniejsze wykrywanie heterozygot przez szybszą ocenę ich potomstwa i ewentualnie pozwala na wykonanie skojarzeń testowych, które w innym przypadku byłyby niepraktyczne ze względu na poświęcony czas” ( Robinson 218), dotknięte chorobą psy są zabijane - dotknięci nimi rodzice i wszyscy dotknięci potomstwem takich skojarzeń. Procedura testowa może zapobiegać wytwarzaniu chorych zwierząt poprzez identyfikację homozygotycznych zwierząt pod kątem cechy, ale pozwala na bardziej intensywne i rozległe wsiedlenie heterozygot, co nie byłoby praktyczne, gdyby taki test nie byłby dostępny. Ponownie, poprawa symptomów chowu wsobnego nie jest z korzyścią dla zwierząt, ale jedynie w celu zaoszczędzenia hodowcom kosztów i jeszcze szybszej eliminacji zwierząt dotkniętych genetycznie. Wprowadzono tu usprawnienie, aby zaoszczędzić czas, a tym samym pieniądze, dzięki wynikom testów - nie w celu ułatwienia metod zapobiegania chorobom dzięki zdobytej wiedzy, ale po prostu szybszego wyboru przeciwko nim poprzez wiele wcześniejszych ubojów.

Oprócz dysplazji stawu biodrowego i zaniku siatkówki, choroba Legga-Calve-Perthesa jest również dziedziczną dolegliwością przenoszoną przez allele recesywne. Jest to przypadek rozpadu głowy kości udowej, który jest następnie nieprawidłowo naprawiany, co prowadzi do kulawizny tylnych nóg (Robinson 225). Ponadto „istnieją dowody bólu odczuwanego przez psa” (225). Oczywiście nie może istnieć żaden argument, że zwierzęta powstałe w wyniku intensywnego chowu wsobnego nie cierpią, ponieważ dowody wskazują inaczej. Mopsy są zmuszone nie tylko cierpieć z powodu okaleczającej dysplazji stawu biodrowego, infekcji i degradacji oczu oraz utraty wzroku i kulawizny tylnych nóg z powodu predyspozycji genetycznych, których nie można uznać za drobne lub nieistotne schorzenia, ale robią to z silny dyskomfort i ból. Z wyjątkiem szybko leczonych infekcji oka wszystkie te bolesne dolegliwości są przewlekłe, a mopsy muszą przez nie przeżyć. To znaczy, chyba że objawy pojawią się wystarczająco wcześnie w ich życiu, aby hodowcy wyeliminowali je z powodu wad, które wyhodowali.

Mopsy są całkowicie zależne od ludzi dla ich dobrostanu, a jako twórcy mopsów ludzie są odpowiedzialni za zapewnienie tego dobrobytu. Moralnie niedopuszczalne jest powodowanie niesprawiedliwej i celowej szkody zwierzęciu tak zależnemu i bezbronnemu z powodu ingerencji człowieka w naturę. Ludzie nie mają prawa pochlebiać próżności i tworzyć „idealnego” zwierzęcia poprzez intensywny chów wsobny, jednocześnie narażając mopsy na ekstremalne formy okrucieństwa. Tak cenione cechy mopsów powinny być postrzegane jako potencjalnie szkodliwe dla dobrego samopoczucia mopsa, a w konsekwencji porzucone jako nieetyczne w celu utrwalenia, a dobrostanu zwierząt nie należy ignorować i wykorzystywać wyłącznie w celu osiągnięcia zysku lub posiadania „czystej” zwierzę. Udowodniono, że chów wsobny koncentruje zarówno niepożądane, jak i pożądane cechy, a niektóre z tych niepożądanych cech powodują u zwierząt intensywne cierpienie i ból. Praktyka eliminowania tych niepożądanych cech sama w sobie jest szkodliwa, ponieważ produkuje tak wiele dotkniętych zwierząt urodzonych tylko w celu ich uboju i innych zwierząt, które często wykazują objawy choroby genetycznej w późniejszym życiu z powodu genetycznie zmutowanej genetycznej krwi wsobnej. Dlatego obowiązkiem ludzkości jest zaprzestanie takiego wykorzystywania i nieludzkich działań oraz zaprzestanie wykorzystywania zwierząt, które nie mają możliwości obrony przed takimi torturami.

PRACE CYTOWANE

Robinson, Roy. Genetyka dla hodowców psów.

Elmsford, New York, 1982.

Thomas, Shirley. Nowy mops .

Nowy Jork, NY, 1990.