Dlaczego Twój pies ma obsesję na punkcie aportowania?

Psy mogą mieć zaburzenia kompulsywne

Pies mający obsesję na punkcie aportowania może początkowo brzmieć jak żart: wiele psów uwielbia, gdy piłka jest rzucana w prawo i w prawo, a to raczej normalne psie zachowanie, prawda? Cóż, jest pobieranie i pobieranie.

Mówimy o psach, które mają obsesję na punkcie rzucania piłką, które śnią o aportowaniu i które myślą o aportowaniu z samego rana, zaraz po przebudzeniu.

Określenie „obsesja” jest tutaj trochę mylące. Jasne, to prawda, że ​​psy, podobnie jak ludzie, którzy myją ręce w kółko lub wielokrotnie sprawdzają rzeczy, mogą rozwinąć niekontrolowane zachowania, które zakorzeniają się i stają się powtarzalne do tego stopnia, że ​​stają się podstępnym nawykiem, który trudno przerwać . Jednak w świecie profesjonalnego doradztwa behawioralnego psów, użycie terminu obsesyjne zostało odrzucone z prostego powodu, że brakuje nam wystarczających dowodów, aby udowodnić, że psy mają takie same umiejętności przetwarzania myśli jak ludzie.

„Słowo„ obsesja ”oznacza natrętne i powtarzające się myśli, których nie można potwierdzić u psów” – wyjaśnia behawiorysta weterynaryjny, dr Kelly Ballantyne.

Bardziej niż powtarzające się myśli patrzymy zatem na powtarzające się zachowania. Właściwa terminologia to zatem nie zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (OCD), ale raczej po prostu „zaburzenie kompulsywne”.

Jak więc radzić sobie z psem wykazującym oznaki kompulsywnego zaburzenia polegającego na pogoni za piłką? Podobnie jak w przypadku kręcenia się i gonienia za ogonem często obserwowanym u owczarków niemieckich i bulterierów, pogoni za światłem lub cieniem u border collie i ssania flanki u dobermanów, „obsesja” pogoni za piłką wymaga dokładnej oceny.

Jedną z głównych oznak zachowania kompulsywnego jest to, że psa nie można wyrwać z zachowania.

Na przykład border collie, który przychodzi z linii roboczych i przynosi piłki przez cały dzień, ale można go poprosić, aby przestał (chociaż pies tak naprawdę nie chce), prawdopodobnie nie cierpi na zaburzenia kompulsywne, wskazuje behawiorysta weterynarii, dr. Karen Ogólnie w książce: „Podręcznik klinicznej medycyny behawioralnej psów i kotów”.

Co sprawia, że ​​zabawa w aportowanie jest tak uzależniająca dla psów?

Aportowanie polega po prostu na grze, w której przedmiot, taki jak piłka, jest rzucany na odległość od psa, a jej głównym celem jest skłonienie psa do złapania go i przyniesienia z powrotem.

Najprawdopodobniej tak długo, jak psy były udomowione, człowiek rzucał coś, aby pies mógł gonić. Być może zaczęło się od jedzenia, a potem przeniosło się na zabawki i inne przedmioty.

Z pewnością wiele psów to uwielbia. W idealnej sytuacji aportowanie okazuje się grą opartą na współpracy i budowaniu relacji, ale niektóre psy nigdy nie męczą się tą zabawą, bawiąc się do wyczerpania, dysząc ciężko z wywieszonymi językami i mniej troszcząc się o inne życie wydarzenia.

„Mój żółty labrador, Chester, to klasyczny „orzech”” – wyjaśnił kiedyś jeden z moich klientów. „Każdego ranka, gdy wzejdzie słońce, zamiast znaleźć smaczne śniadanie w łóżku, budzę się z mokrą, oślizgłą kulką, a Chester patrzy na mnie i macha ogonem w oczekiwaniu. Jeśli go zignoruję, dostać mokry zimny nos w moją twarz, a następnie szczekanie, jeśli zdarzy mi się odwrócić i spróbować ponownie zasnąć. Jest rzeczą oczywistą, że jest najlepszym budzikiem!

Chociaż historia Chestera może wywołać uśmiechy, sytuacja staje się poważniejsza, gdy słyszysz, jak właściciel Chestera opisuje, jak zabrał Chestera do parku dla psów, a on całkowicie ignoruje inne psy, ponieważ „jedyne, co chce robić, to bawić się w aportowanie”, a jego właściciel przerywa zabawę w pewnym momencie. punkt, ponieważ boi się, że „Chester doprowadzi się do skrajnego wyczerpania”.

Co powoduje, że psy tak szaleją na punkcie piłek? Aby lepiej zrozumieć zachowanie, warto przyjrzeć się bliżej przodkom psa jako myśliwego.

Symbol zdobyczy

Zachowanie goniących za piłkami staje się łatwiejsze do zrozumienia, gdy zdamy sobie sprawę, że psy postrzegają piłki jako zdobycz. Akt pogoni za piłkami nie różni się zbytnio od pogoni za królikami i innymi małymi zdobyczami. To silny, instynktowny popęd, który do pewnego stopnia pozostał zakorzeniony.

Jasne, to prawda, że ​​w dzisiejszych czasach nasze współczesne udomowione psy są karmione jedzeniem z błyszczących misek, śpią na pluszowych poduszkach i noszą obroże wysadzane kryształkami, ale nadal pozostają myśliwymi zachowującymi tendencję do jedzenia w biegu.

Rzucona piłka jest zatem nie do odparcia dla psów, które mają wyostrzone zmysły przeznaczone do wykrywania ruchów i ciał stworzonych do szybkiego pościgu. Tak więc, podczas gdy obecnie większość psów nie musi już zajmować się posiłkami, ich instynkt „ścigania i łapania” pozostaje głęboko zakorzeniony w ich genach.

Pogoń za rzucaną szybką piłką jest zatem dostosowaną formą ich głębokich, naturalnych instynktów drapieżnika.

Kwestia selektywnej hodowli

Pewne naturalne cechy psów zostały uwydatnione na przestrzeni wieków poprzez selektywną hodowlę, dzięki czemu psy mogą być świetnymi partnerami do pracy.

Naturalne zachowanie psa, polegające na skradaniu się i gonieniu, zostało zatem uwypuklone i zmodyfikowane, tak aby niektóre rasy psów pasły zwierzęta gospodarskie z pasją, ale bez krzywdzenia zwierząt (pasterzy).

Podkreślono naturalne zachowanie śledzenia zapachów zwierząt drapieżnych, aby wyhodować psy o lepszym węchu, które mogłyby pomóc w polowaniu na zwierzęta drapieżne (psy gończe).

Naturalne zachowanie gonienia i zbierania zdobyczy zostało uwypuklone i zmodyfikowane tak, aby powstały psy, które aportowałyby upolowane ptaki i przynosiły je myśliwemu, niosąc je z miękkim pyskiem, aby nie zepsuć mięsa (retrievery).

Psy ras selektywnie hodowanych do aportowania (Labrador retriever, golden retriever) mogą być zatem szczególnie predysponowane do chęci gonienia piłek. Kilka spanieli również może mieć „obsesję” na punkcie piłki, biorąc pod uwagę, że były one również wykorzystywane do aportowania myśliwego z miękkim pyskiem.

Takie psy mogą uważać gonienie i noszenie nasiąkniętej śliną piłki tenisowej za równie ekscytujące i satysfakcjonujące, jak powalona kaczka.

Oczywiście jest rzeczą oczywistą, że tylko dlatego, że nie masz spaniela ani retrievera, Twój pies nie powinien wykazywać żadnych oznak zainteresowania grą w aportowanie. Istnieje wiele historii rottweilerów, shih tzu, a nawet pomorzan błagających o sesję rzucania piłką.

Wielki przypływ adrenaliny

Zabawa w aportowanie u niektórych predysponowanych psów może przerodzić się w ciężką próbę adrenaliny, a psy mogą się od tego uzależnić. Wynika to z powtarzalności wzoru.

Co więcej, psy, które bawią się za dużo w aportowanie i mają obsesję na tym punkcie, rozwijają wąski pogląd na ćwiczenia i stymulację umysłową, przez co zbytnio od nich polegają tylko dlatego, że nie badały innych form zabawy. Te psy ryzykują życie w ciągłym poszukiwaniu piłki.

Ten sam schemat występuje u właścicieli psów, którzy polegają wyłącznie na zabawie w aportowanie, aby ćwiczyć i bawić się ze swoimi psami. Wkrótce staje się to domyślnym sposobem interakcji z psem, a wszystkie inne lepsze możliwości nawiązywania więzi są wykluczone.

Właściciele wzmacniający wytrwałość

Kiedy zabawa w aportowanie się kończy, psy często stają się coraz bardziej sfrustrowane, ponieważ walczą, ponieważ czują, że nie ma nic innego do roboty, ponieważ ich świat został zbudowany wokół aportowania. To samo dzieje się z właścicielami, którzy nie wiedzą, co jeszcze zrobić, aby ich psy były zajęte. Wkrótce tworzy się błędne koło.

Pies jest sfrustrowany, ponieważ gra się kończy, więc próbuje ją zacząć od nowa. Dlatego może zacząć szczekać na właściciela lub może chwycić piłkę i pchnąć ją na kolana właściciela, gdy ten wycofuje się w nadziei, że zostanie rzucona.

Z drugiej strony właściciel psa może początkowo odmówić poddania się takim prośbom, ale kiedy pies nalega i nie może już tego znieść, może ustąpić i rzucić piłkę raz za razem. W tym momencie dzieje się tak, że właściciel psa wzmacnia „wytrwałość”.

Zachowanie będzie zatem coraz bardziej zakorzenione, a pies będzie coraz bardziej natarczywy i „mający obsesję na punkcie piłek”.

W momencie, gdy zaczyna biec po piłkę lub kij, zaczyna wydzielać się adrenalina – co również wyjaśnia, dlaczego niektóre psy tak bardzo angażują się w grę, że stają się szaleńcze, dziko szczekają i skomlą lub nie mogą się uspokoić.

— Clarissa von Reinhardt, Chase, Zarządzanie drapieżnymi instynktami psa

Jak radzić sobie z psem uzależnionym od zabawy w aportowanie

Często za psem, którego aportowanie wymknęło się spod kontroli, stoi właściciel psa, który na to pozwolił.

Wiele razy właściciele nie są pewni, jak zaspokoić potrzeby związane z ćwiczeniami swojego psa i uważają, że aportowanie jest idealnym wyjściem. W końcu znacznie łatwiej jest rzucić piłkę niż spacerować lub biegać z psem przez wiele mil, aby odprowadzić nadmiar energii i utrzymać psa w formie. Łatwo jednak przekroczyć cienką granicę między wysportowanym psem a fanatyczną maszyną do aportowania na czterech łapach.

Dlatego ważne jest, aby zacząć wdrażać pewne zasady do gry i oferować alternatywne działania.Należy również podkreślić, że aportowanie zwykle nie stanowi problemu, staje się problemem, gdy staje się jedyną czynnością, w którą angażuje się pies, a jego powtarzalny wzorzec prowadzi do tego, że pies staje się od niego nadmiernie zależny.

Oto kilka sugestii, jak uniknąć pułapek związanych ze stworzeniem psa, który żyje tylko dla zabawy w aportowanie.

• Trzymaj piłki poza zasięgiem wzroku w domu. Co z oczu to z serca. Trzymaj piłki w innym pokoju lub umieść je w szafce.
• Zacznij prosić psa, aby bawił się tylko w aportowanie na zewnątrz. Jeśli zamienisz to w grę domową, ryzykujesz stworzenie rutyny, w której Twój pies będzie chciał się w nią bawić, gdy tylko się trochę znudzi. Co więcej, rezygnacja z wysoce stymulującej zabawy, takiej jak aportowanie w pomieszczeniu, podkreśla psu, że dom jest miejscem odpoczynku i relaksu, ciesząc się spokojnymi i pozbawionymi rywalizacji zajęciami.
• Wyciągaj piłkę tylko wtedy, gdy *ty* chcesz pobawić się w aportowanie. Ignoruj ​​prośby psa o grę w piłkę. Spodziewaj się wybuchów wymierania po drodze. Twój pies może tymczasowo próbować głośniej szczekać, może cię drapać łapą lub szturchać nosem. Zignoruj ​​te prośby. Jeśli twój pies nalega, wstań i wyjdź z pokoju.
• Użyj wskazówki, aby powiedzieć psu, kiedy gra się skończyła. Odkładając piłkę, możesz powiedzieć „koniec gry” lub „wszystko gotowe”. Po kilku powtórzeniach pies powinien nauczyć się wycofywać.
• Zaoferuj alternatywne gry wewnętrzne, które zapewniają stymulację umysłową. Przestań podawać posiłki z miski i zamiast tego podawaj krokiety w interaktywnej zabawce do dozowania jedzenia. Nadziewane Kongi, Buster Cubes, Kong Wobblery, maty węchowe i maty Licki to tylko kilka przykładów zabawek do podawania pokarmu, które zapewnią pracę mózgu Twojego psa.
• Graj ze swoim psem w gry logiczne i oferuj szeroką gamę zabawnych zabawek, które pomogą rozproszyć obsesję na punkcie piłki. Staraj się zmieniać zabawki (oferuj różne zabawki i odłóż niektóre na jakiś czas), aby zapewnić różnorodność i podtrzymać zainteresowanie.
• Zabierz szczeniaka na dwór.Organizuj gry w poszukiwaniu skarbów, baw się w chowanego, zachęcaj do pracy węchowej i zapewnij swojemu psu miejsce do kopania, w którym zakopałeś zabawki.
• Zamiast tego oferuj piłki, które są zbyt duże, aby je nosić i które można popychać. Rasy pasterskie mogą odnieść korzyści z dużych piłek do ćwiczeń, które mogą „zaganiać”.
• Trenuj swojego psa w niektórych grach kontrolujących impulsy. Pomoże to Twojemu psu nauczyć się lepiej kontrolować swoje impulsy i lepiej radzić sobie z frustracją. Oto kilka gier kontrolujących impulsy dla psów.
• Zrób sobie przerwę. Niektórym psom przyda się krótka przerwa w zabawie z piłką (około miesiąca), dzięki czemu mają okazję nauczyć się innych form zabawy i odpocząć od całej adrenaliny. Po zakończeniu miesiąca piłka może zostać ponownie wprowadzona, ale staraj się oferować grę w bardziej produktywnym otoczeniu, na przykład w celu wzmocnienia wyszkolonych zachowań.
• Wykorzystaj napęd piłką swojego psa. Użyj piłki jako wzmocnienia spokojnych, opanowanych zachowań. Poproś psa, aby usiadł i wzmocnił go, rzucając piłką. Poproś psa, aby się położył i rzucił piłkę. Jeśli twój pies szczeka, nie rzucaj piłką. Poczekaj na spokojne zachowanie, takie jak siadanie lub leżenie, a następnie rzuć piłkę.
• Wprowadź element samokontroli, prosząc psa, aby aportował tylko wtedy, gdy piłka dotknie ziemi.
• Rób przerwy i zachęcaj do spokojnych zajęć, jeśli Twój pies nadmiernie skupi się na grze.
• Zawsze obserwuj swojego psa pod kątem oznak zmęczenia lub przegrzania.
• Ciężkie przypadki graniczące lub wręcz kompulsywne wymagają interwencji behawiorysty weterynaryjnego.

Dla niektórych psów aportowanie może być zbyt intensywnym ćwiczeniem. Dłuższe, umiarkowane ćwiczenia są korzystne, ale intensywne, krótkie ćwiczenia mogą powodować stres.

— James O'Heare, Podręcznik agresji psów, wydanie 3

Bibliografia

• University of Illinois College of Veterinary Medicine, Zaburzenia kompulsywne u zwierząt domowych
• Podręcznik klinicznej medycyny behawioralnej dla psów i kotów autorstwa Karen Ogólnie
• Zeszyt ćwiczeń z agresją psów, wydanie 3, James O'Heare

Ta treść jest dokładna i zgodna z najlepszą wiedzą autora i nie ma na celu zastąpienia formalnej i zindywidualizowanej porady wykwalifikowanego specjalisty.