The Truth About Dog Tail Docking

Prawda o psach ogonowych dokujących

Kiedy zacząłem pracować w szpitalu dla zwierząt, dostałem broszurę ze wszystkimi cenami i usługami oferowanymi przez nasz szpital dla zwierząt. Czytając obszerną listę, zauważyłem termin „dokowanie ogona”. Będąc stosunkowo nowym w praktyce, zapytałem mojego przełożonego szkoleniowego, co oznacza ta terminologia. Odpowiedziała: „To amputacja ogona, wykonywana u niektórych ras ze względów estetycznych”.

Wiedziałem już, że rasy takie jak Rottweilery, Boksery lub Dobermany były bezogonowe, aby przestrzegać standardów rasy, ale to, co naprawdę mnie zaszokowało, gdy przeczytałem o tej procedurze, to fakt, że ta procedura została wykonana, gdy szczenięta były naprawdę małe i gorzej ze wszystkich bez znieczulenia!

Dokowanie ogonem nie jest bezbolesne

Podczas dalszych badań dowiedziałem się, że procedura dokowania ogona została wykonana, gdy szczeniak miał zaledwie kilka dni (zwykle między 3-5 dni). Proces amputacji wymagał dość prostego sprzętu, takiego jak nożyczki, nóż lub gumka. Wydawało się, że istnieje przekonanie (a może uznamy to za mit), że procedura była bezbolesna, ale jak czytałem dalej, były też mocne dowody niestety sugerujące całkowite przeciwieństwo. Możesz przeczytać więcej o bólu zadokowanym u szczeniąt tutaj: Badania ujawniają, że dokowanie u szczeniąt jest bolesne

Szczeniak ma układ nerwowy, podobnie jak wiele żywych stworzeń, i jest w stanie prawidłowo dostrzec ból. Podczas gdy szczenię niekoniecznie piszczy lub wokalizuje z bólu podczas dokowania ogona (chociaż większość tak robi), istnieją inne „znaki ostrzegawcze ogona” znane jako markery biologiczne, które mogą sugerować ból, a nawet jego dużo. Ignorowanie tych znaków jest niedopuszczalne w dzisiejszym nowoczesnym społeczeństwie, oferującym zaawansowaną empatyczną opiekę weterynaryjną, zwłaszcza gdy jest przeprowadzana w celach kosmetycznych.

Może to prowadzić do komplikacji

Trzeba również wziąć pod uwagę, że dokowanie ogona wiąże się również z szeregiem poważnych komplikacji. Zakażenia mogą następować lub, co gorsza, rozległe krwawienie i śmierć. Jeśli uważamy, że ryzyko takich komplikacji może powstać wyłącznie w celu zadowolenia klienta, zrozumiałe jest, dlaczego coraz więcej weterynarzy odmawia przeprowadzenia procedury - podczas gdy z drugiej strony coraz więcej hodowców przejmuje to zadanie za pomocą gumek i noże w niesterylnym środowisku.

Historia dokowania ogonem

Jeśli spojrzymy na historię dokowania ogona i przycinania uszu (kolejna nieludzka i niepotrzebna procedura), zauważymy, że obie procedury miały miejsce w przeszłości jako środek ochrony u pracujących ras psów. Innymi słowy, ogony lub części uszu zostały usunięte, ponieważ często były ranne, a nawet rozdarte podczas polowania lub pracy w polu. W walkach z psami te części ciała zostały odcięte, aby uniemożliwić przeciwnikowi użycie ich jako „chwytów”. Te środki ochronne mogły obowiązywać przed wiekami, ale obecnie, gdy większość psów jest trzymana jako zwierzęta domowe, praktyki te są zupełnie nie na miejscu.

Uzasadnienia rzeczników

Wielu zwolenników dokowania ogonów zdecydowanie broni swojego poglądu, uzasadniając procedurę jako konieczną, a nawet korzystną dla niektórych psów. Stwierdzą, że brak ogona oznacza mniej obrażeń i niedogodności. Te stwierdzenia mogą brzmieć poprawnie, ale często są bezzasadne. Jeśli zdejmiemy ogony, kończyny lub cokolwiek innego, oczywiście te części są mniej obrażeń, ponieważ pies już ich nie ma!

Ponadto, niektóre rasy budzą wiele kontrowersji; na przykład norma niemieckiego wskaźnika chce zadokować rasę, a hodowcy twierdzą, że zapobiega to kontuzji ogona, ale angielski wskaźnik, który wykonuje podobne zadania, nie jest. Krótkowłosy Wyżeł weimarski jest standardowo zadokowany, a następnie długowłosy pozostaje nienaruszony.

Ogony są ważne

Ogony są bardzo ważne dla psów. Jeśli pies ma ogon, oznacza to, że ma funkcję. Bardzo ważną funkcją jest komunikacja. Wszyscy dobrze wiemy, jak psy machają ogonem, gdy wykazują szczęście. Psy używają swoich ogonów do komunikowania się z innymi psami. Psy bez ogonów mogą mieć problemy z komunikowaniem się ze strachem, zabawą lub agresją w pobliżu innych psów. Może to spowodować poważne nieporozumienia i ostatecznie walki.

Oddokowane psy mogą ostrożnie podchodzić do psów bez ogonów, ponieważ nie potrafią skutecznie interpretować swojego nastroju. Z drugiej strony zadokowane psy mogą nie komunikować się prawidłowo z agresją i mogą przejść na kęs, jeśli drugi pies nie wycofa się w razie potrzeby.

Inną wadą psów rasy Dock Tail jest brak ważnej funkcji równoważenia ogona. Ogony również odgrywają ważną rolę w pływaniu.

Dokowanie zostało zakazane w niektórych krajach

Na szczęście coraz więcej lekarzy weterynarii odrzuca tę praktykę, podobnie jak niektóre kraje, które zaczęły ją wprowadzać. Norwegia, Szwecja i Szwajcaria to niektóre z tych krajów; miejmy nadzieję, że wkrótce pojawi się wielu innych. Do tej pory wydaje się, że najbardziej rozpowszechnionymi praktykami dokowania ogonów są hodowcy.

Dokowanie ogonem ze względów kosmetycznych jest niedopuszczalne

Dokowanie ogona powinno być uzasadnione tylko wtedy, gdy jest to uzasadnione względami medycznymi . Niedopuszczalne jest poddawanie szczeniaka procedurze dokowania ogonem ze względów kosmetycznych. AVMA sprzeciwia się zadokowaniu ogona ze względów kosmetycznych.

Psy były zrobione z ogonów, a psy powinny mieć ogony. Nie mamy decydować, co jest niepotrzebne u żywego zwierzęcia. Jeśli ogon stanie się niepotrzebny, natura przejmie kontrolę - tak jak my, ludzie, straciliśmy ogony podczas naszej ewolucji. Jednak u psów ogony pozostają długie i żywe, bez śladu atrofii, co sugeruje, że ogony pozostaną tu na zawsze.