Czy koty mogą mieć zespół Downa? Lowdown on Feline DS

Skontaktuj się z autorem

Nasza planeta to jedna wielka kula tajemnicy. Miliony zwierząt przemierzają Ziemię, a wiele z nich nie zostało jeszcze odkrytych ani udokumentowanych. Właśnie wtedy, gdy myślimy, że nauczyliśmy się wszystkiego, co możemy o zwierzętach, nowy gatunek lub rodzaj wydaje się nas zaskoczyć. Czasami nagle uświadamiamy sobie cechy i zachowania, które przede wszystkim nie powinny były być możliwe. Zawsze jest coś nowego do nauczenia się i odkrycia na temat członków królestwa zwierząt.

Jednym z doniesień o odkryciu jest występowanie zespołu Downa u kotów. Chociaż to twierdzenie wymaga dalszych badań naukowych i potwierdzenia, zdjęcia kotów z zespołem Downa zrobiły obchód w cyberprzestrzeni i podzieliły opinię publiczną.

Felines to wyjątkowe i ciekawe zwierzęta. Mogą być zupełnie inne w porównaniu do innych zwierząt domowych - często emanują aurą dumy i majestatu. Koty są bardzo inteligentne i wydają się być bardziej niezależne niż psy.

Ich wygląd jest również dość wyraźny. Nawet jeśli należą do różnych ras, nadal mają prawie taki sam wygląd, ich kocie oczy i czujne uszy są dość spójne nawet z ich większymi krewnymi.

Czy koty mogą mieć zespół Downa?

Są jednak rzadkie przypadki, kiedy niektóre koty nie mają tego samego wspaniałego wyglądu, jaki ma większość ich gatunków. Nie zachowują się tak, jak normalne koty. Niektórzy właściciele nazywają te różnice w zachowaniu i wyglądzie zespołem koci w dół. Ale czy koty mogą mieć zespół Downa? Ile wiemy o kotach?

Jest więcej pytań niż odpowiedzi. Prawdopodobieństwo nie jest całkowicie niemożliwe, ale dopóki nie zostanie przedstawiony dalszy dowód, znaczna część tego twierdzenia pozostanie domniemaniem.

Czym dokładnie jest kociego zespołu Downa? Być może jedną z następujących czynności:

1. To tylko sposób na usprawiedliwienie dziwnego zachowania kota
2. Anomalia podobna do tej z zespołem Downa u ludzi
3. Całkowicie nowe zaburzenie

Zespół Downa u ludzi

Zespół Downa, czyli DS, jest zaburzeniem genetycznym u ludzi spowodowanym obecnością dodatkowej części lub całego chromosomu w dwudziestej pierwszej parze. Jest również znany jako trisomia dwadzieścia jeden.

Nieregularność w liczbie chromosomów daje osobom z zespołem Downa pewne wyraźne cechy fizyczne, takie jak skośne oczy, krótka szyja, nieprawidłowe zewnętrzne uszy, mały podbródek, ale duży język i pojedyncze zagięcie na dłoni. To tylko niektóre z najczęstszych cech fizycznych - zauważ, że nie w każdym przypadku rozwijają się te wyraźne cechy fizyczne.

Ludzie z zespołem Downa mają również słabe napięcie mięśniowe i zahamowanie wzrostu. Ich wygląd fizyczny nie jest jedyną przeszkodą, ale ich zdolności umysłowe również są upośledzone. Średni dorośli z zespołem Downa mają iloraz inteligencji równy pięćdziesięciu, co odpowiada zdolności umysłowej ośmio- lub dziewięcioletniego dziecka. Chociaż skutki tej anomalii różnią się w zależności od osoby, osoby cierpiące na zespół Downa zwykle rozwijają się później i wolniej niż ich normalne odpowiedniki.

Ludzie z zespołem Downa mają również większe ryzyko dla zdrowia niż ci, którzy nie cierpią na anomalię chromosomalną. Niektóre problemy zdrowotne związane z zespołem Downa obejmują zaburzenia widzenia, choroby serca, problemy żołądkowo-jelitowe i zwiększony potencjał niepłodności.

Charakterystyka zespołu kotów w dół

Koty, o których mówi się, że cierpią na zespół kociego Downa, mają szeroko osadzone i okrągłe oczy w porównaniu z bliżej osadzonymi i lekko skośnymi oczami, zwykle związanymi z kotami. Zamiast spiczastych i czujnych uszu mają zahamowane uszy, które mogą wydawać się opadające. Ich nosy, zamiast wyglądać na spiczastych, wyglądają na zadartych i przypominają guziki. Kształt ich twarzy może również wydawać się nieco oderwany.

Feliny, u których zdiagnozowano zespół Downa, zachowują się również nienormalnie w porównaniu do innych kotów. Koty są znane z tego, że są bardzo zwinne i pełne wdzięku, ale te z zespołem Downa poruszają się dość niezdarnie i chwiejne. Mają słabą koordynację i mogą ciągle uderzać i spadać. Rozwijają także dziwne nawyki, takie jak siedzenie lub miauczenie.

Wpływa to również na ich relacje z innymi kotami, innymi zwierzętami i ludźmi. W swoim miocie zwykle zachowują się inaczej niż inne koty. Kiedy większość kotów unika nowych towarzyszy, są zazwyczaj bardziej przyjazne. Wydaje się również, że nie reagują na wezwanie lub naganę.

Koty mogą również mieć problemy zdrowotne, na które zwykle cierpi człowiek cierpiący na zespół Downa. Niektóre koty mają zaburzenia widzenia i słabe napięcie mięśniowe. Mogą również mieć problemy z sercem, które mogą być szkodliwe dla zdrowia.

Dane techniczne i warunki

Następujące fakty mogą być pomocne w podejmowaniu decyzji, czy koty są podatne na zespół Downa:

1. Ludzie i koty mają różne pary chromosomów. Koty mają tylko 19 par chromosomów w porównaniu do ludzi, którzy mają 23 pary. Ludzie z zespołem Downa mają dodatkowy chromosom 21, co nie jest możliwe u niektórych zwierząt z powodu ich krótszej liczby chromosomów. Ponieważ koty mają tylko 38 chromosomów, oznacza to, że mają tylko dziewiętnaście par chromosomów. Nie mogą cierpieć z powodu trisomii dwadzieścia jeden. Ponadto struktura chromosomu kota znacznie różni się od struktury człowieka.
2. Odchylenia behawioralne nie przekładają się automatycznie na dolegliwość. Właściciele, których koty rzekomo zachorowały na zespół Downa, skarżą się na różnice w zachowaniu, od złej równowagi i koordynacji do skrajnego bezczynności. Nie wszystkie koty wykazują dziwne zachowanie, ale tylko dlatego, że kot zachowuje się dziwnie, nie oznacza to, że ma już zespół Downa. Zachowanie może być jedynie częścią unikalnych cech kota lub może to być prosty przypadek złej diagnozy. Dysfunkcjonalne zachowanie jest objawem wielu rodzajów problemów zdrowotnych. Kot może cierpieć na inną chorobę, przez co zachowuje się w określony sposób.
3. Diagnoza weterynaryjna wymaga dalszej weryfikacji. Koty podejrzane o zespół Downa mogły zostać poddane błędnej diagnozie. Weterynarze, którzy je zdiagnozowali, mogli nie wiedzieć o innych zaburzeniach genetycznych. Koty rzekomo dotknięte chorobą mają zwykle jedną wspólną cechę - nieregularne rysy twarzy. Ta podobieństwo służy jako podstawa roszczeń właścicieli. Dokonują uogólnień lub pochopnych wniosków na podstawie deformacji, nie zdając sobie sprawy, że inne zaburzenia genetyczne kotów, takie jak zespół Klinefeltera, mogą również wywoływać mutację fizyczną. Nie ma wystarczających dowodów medycznych, aby udowodnić, że koty cierpią na zespół Downa. Weterynarze powinni skonsultować się ze swoją organizacją przed zakończeniem diagnozy.
4. Rozmnażanie w rodzinie może powodować nieprawidłowości. Inbreding może być normalny dla kotów, ale gdy dwa gatunki o tej samej strukturze genetycznej łączą się ze sobą, szanse na urodzenie wadliwego potomstwa są wysokie. Związek między członkami tej samej rodziny podwaja ryzyko przeniesienia recesywnych (i często niechcianych) cech i chorób na następne pokolenie. Ryzyko zmniejsza się o połowę w przypadku kotów, które łączą się w pary poza ich bezpośrednim rodowodem.

Czy koty mogą mieć zespół Downa? Technicznie rzecz biorąc, koty nie mogą mieć zespołu Downa. Inne anomalie u kotów, które sprawiają, że ich właściciele myślą, że mają zespół Downa, to zupełnie inny problem zdrowotny.

Mogą mieć takie same cechy fizyczne i fizjologiczne jak zespół Downa u ludzi, ale to nie to samo. Mogą być jednak nadal produktem zaburzeń genetycznych lub anomalii chromosomalnych.

Konieczne są dalsze badania, aby dotrzeć do sedna problemu kociego zespołu Downa. Podobnie jak w przypadku każdego innego zaburzenia zwierząt, najlepiej wiedzieć, co to jest i co powoduje, że wie, jakie niezbędne kroki należy podjąć, aby temu zaradzić lub w ogóle temu zapobiec.

The Cat Files: Cases of Feline Down Syndrome

W Internecie znajduje się cała masa recenzji o kotach z zespołem Downa. Niektóre z tych kotów zyskały trochę uwagi, gdy ich właściciele udostępnili swoje historie online. Monty i Max byli wychowywani przez różnych właścicieli, ale u obu zdiagnozowano rzekomy kociego odpowiednika zaburzenia chromosomalnego.

Monty gwiazda mediów społecznościowych

Przyjęta i wychowana przez duńskich tubylców Mikalę Klein i Michaela Bjorna, Monty dorastała inaczej niż inne koty. Nie tylko wyglądał wyjątkowo, ale także wykazał szereg niezwykłych cech. Większość kotów wiedziała, kiedy i gdzie siusiu. Niektórzy nawet dadzą znać swoim właścicielom. Jednak Monty nie miał nic przeciwko sikaniu przez sen.

Zaskoczeni, para skonsultowała się z weterynarzem i powiedziano im, że zachowanie ich zwierzaka było czymś, co zwykle wykazują starzejące się koty. Stare koty nie mogą kontrolować sika, ponieważ proces starzenia zabija dużą część ich neuronów. Diagnoza była zaskoczeniem, ponieważ Monty był dość młody, gdy zauważono jego dziwne zachowanie.

Para pomyślała, że ​​może Monty ma swój własny sposób na oznaczenie swojego terytorium. Próbowali zostawić go pod opieką przyjaciół w nadziei lepszego zrozumienia sytuacji. Wyniki były niekorzystne.

Niedługo potem Mikala i Michael w końcu zrozumieli, co odróżnia Monty od innych kotów. To także było przyczyną jego przypadkowego sikania. Monty miał nieprawidłowość chromosomową, którą Michael wyjaśnił jako coś, co można by porównać „trochę z zespołem Downa u ludzi”. Ponieważ badania nad nieprawidłowościami chromosomalnymi u kotów są nieliczne i dalekie między nimi, nie ma zbyt wielu informacji do zebrania w sprawie Monty'ego, z wyjątkiem faktu, że jego dziwność dała właścicielom więcej powodów, by go kochać.

Monty jest gwiazdą mediów społecznościowych, a jego wyjątkowa sytuacja zapewniła mu wsparcie wielu internautów. Ma nawet własną stronę na Facebooku z ponad 300 000 obserwujących. Za jego pośrednictwem kibice mogą kupować różne przedmioty oznaczone logo Monty. Cat Vaern, schronienie, w którym Monty został po raz pierwszy wychowany, otrzyma większość wpływów.

Max the Ginger Cat

Max miał dziewięć lat, kiedy zdiagnozowano u niego zespół Downa. Właściciel o imieniu Glen był zaniepokojony sytuacją Maxa i zastanawiał się, jak może pomóc swojemu rudemu kotowi. Już uważany za stary jak na swój wiek, Max nie mógł kontrolować swoich ruchów i zwykle był nieostry. Jego równowaga i koordynacja były tak słabe, że nawet wszedł prosto do szklanego okna. Właściciel obawiał się, że jego stan pogarsza się z każdym rokiem, choć w większości wydawał się w porządku.

Dr Arthur Fruaenfelder, doświadczony lekarz weterynarii, a następnie prezydent Albury RSPCA, ocenił dziwne zachowania Maxa i powiedział, że są „typowe” dla kota z zespołem Downa. Według niego stan ten jest „bardzo rzadki” wśród kotów. Kot, u którego zdiagnozowano zespół Downa, nie ma dobrze rozwiniętego dolnego mózgu. W rezultacie brakuje koordynacji i równowagi.

Zwykle ssaki mają kręgosłupy przymocowane do tylnej części mózgu. Kręgosłup wysyła wiadomości do iz mózgu. Jednak w przypadku osób z zespołem Downa system przesyłania komunikatów nie działa tak dobrze, jak powinien. Wiadomości nie są poprawnie przekazywane do mózgu.

Diagnoza dr Fruaenfelder wykazała, że ​​Max dostał „niewielki stopień” zespołu Downa. Do pewnego stopnia kot był w stanie poruszać się z rozeznaniem, ale koordynacja była ograniczona. Brak koordynacji spowodowany starzeniem się zwykle pojawia się u kotów w wieku 12 lat i starszych. Włókna nerwowe i neurony znacznie zanikają w miarę starzenia się gatunku, ale ponieważ Max nie miał niektórych z tych włókien nerwowych i neuronów, stopniowa utrata koordynacji objawiała się wcześniej.

W jego wieku Max nadal byłby w dobrym stanie. Dr Fruaenfelder powiedział, że całkowita niezdolność jest nieunikniona, ale nastąpi dopiero po kilku latach.

Zespół Downa jest zaburzeniem postępującym, które działa w wolnym tempie, ale właściciele mogą zrobić tylko tyle. Dr Fruaenfelder zasugerował zmniejszenie dodatków w diecie Maxa, aby złe skutki zaburzenia nie przyspieszyły. Zmiany diety mogą obejmować przejście na naturalną żywność i dostarczenie kotowi wystarczającej ilości witamin, przygotowanych w różnych proporcjach.

Zaburzenia genetyczne, które można pomylić z zespołem Downa

Dopóki nie uda się osiągnąć konsensusu w sprawie zespołu Downa u kotów, właściciele powinni również zdawać sobie sprawę z innych zaburzeń genetycznych, aby nie od razu pomylili niezwykłe wzorce zachowań z zespołem Downa. Koty cierpią na szereg wad genetycznych, które nie są łatwe do wykrycia, chyba że zostaną dokładnie zbadane. Następujące zaburzenia genetyczne są często diagnozowane jako zespół Downa:

Hipoplazja mózgowa

Jednym z kluczowych wskaźników zespołu Downa oprócz nieprawidłowości behawioralnych i fizycznych są zaburzenia poznawcze, które mogą się różnić u poszczególnych kotów. Jeśli jednak twój kot doskonale reaguje normalnie pomimo problemów z nerkami lub złej równowagi, możliwe, że opanuje go inne zaburzenie.

Matki z nosicielem lub parwowirusem kotów (FPV) mogą rodzić kocięta z niedorozwój móżdżku. Hipoplazja móżdżku kotów jest stanem neurologicznym, który wpływa na chodzenie kota i jego zdolność do równoważenia. Nie jest zaraźliwy ani postępowy. Kocięta urodzone z tą chorobą mają słabo rozwinięte móżdżki. Móżdżek to część mózgu odpowiedzialna za koordynację i manewrowanie drobnymi zdolnościami motorycznymi.

Koty z hipoplazją móżdżku chodzą jak „pijani żeglarze”. Ich ruchy są chwiejne i czasami bezcelowe. Nawet jeśli widzą, dokąd zmierzają, nie mają kontroli nad swoimi ruchami i ostatecznie wpadają na rzeczy. Warunki różnią się w zależności od kota w tym samym miocie. Niektóre mogą mieć wyższy stopień skomplikowanej ruchliwości ruchowej, podczas gdy inne osoby z miotu nie wykazują prawie żadnych oznak tego stanu.

Właściciele powinni unikać podawania szczepionek FPV ciężarnym kotom, ponieważ mogą rodzić kocięta z tym schorzeniem. Poczekaj, aż kocięta się urodzą i będą na tyle dorosłe, że same sobie poradzą, zanim podadzą szczepionkę. Postępuj zgodnie z radą weterynarza lub skonsultuj się z nim przed podjęciem jakiejkolwiek ważnej decyzji dotyczącej twojego kota. Spaying jest kolejną opłacalną opcją, jeśli zamierzasz zapobiegać wystąpieniu hipoplazji móżdżku.

Jeśli twój kot wykazuje oznaki słabych zdolności motorycznych, powstrzymaj się od stwierdzenia, że ​​ma zespół Downa. Idź do weterynarza po porady ekspertów. W razie wątpliwości skonsultuj się z innym weterynarzem, aby sprawdzić, czy ich wyniki są zgodne. Z tego co wiesz, to nie zespół Downa, ale hipoplazja móżdżku spowodowała, że ​​twoje zwierzę zachowało się w taki sposób.

Zespół Klinefeltera

Inną kocią genetycznie odziedziczoną chorobą neurologiczną, która ma pewne podobieństwa z zespołem Downa, jest zespół Klinefeltera. Weterynarze potwierdzili, że zaburzenie to rzeczywiście występuje wśród kotów, ale najbardziej rozpowszechnione jest u kotów o kolorze skorupy żółwia (calicos). Koty trójkolorowe nie mogły przenosić tego zaburzenia, ponieważ mają różne wzory chromosomów.

Koty z zespołem Klinefeltera mają geny płciowe zawierające XXY. Zwykle koty płci męskiej mają geny XY, a samice charakteryzują się dwoma chromosomami XX. Podobnie jak zespół Downa, koty z zespołem Klinefeltera mają dodatkowe chromosomy. Nadmiar genów płciowych skutkuje zwykłym kodem genetycznym XXY. Te przypadki są rzadkie, ale zdarzają się od czasu do czasu.

Samce kotów z Klinefelter zwykle mają trudności z rozwinięciem wtórnych cech płciowych, co czyni je bezsilnymi i niezdolnymi do reprodukcji lub rozmnażania. Fizycznie koty z makijażem genetycznym XXY nie różnią się niczym od normalnych kotów. Nie mają zniekształconego wyglądu.

Zachowawczo, samce kotów dotknięte chorobą Klinefeltera są zbyt kobiece dla własnego dobra. Jest tak prawdopodobnie dlatego, że pierwotnie miały to być kobiety. W większości nie ma z nimi nic złego, ale ich kobiece cechy mogą dezorientować gapiów i sprawiać, że myślą, że mają kryzys tożsamości.

Właściciele kotów z zespołem Klinefeltera mogą zdecydować się na spryskanie lub sterylizację swoich zwierzaków, jeśli chcą zmniejszyć niektóre niepożądane cechy.

Dystalna polineuropatia

Dystalna polineuropatia jest zwyrodnieniową neurologiczną dolegliwością, która dotyka głównie koty Birman urodzone od tych samych rodziców. Naukowcy podejrzewają, że ta choroba jest dziedziczna z genów recesywnych. Według serii testów choroba zaczyna objawiać się u kotów w wieku od 8 do 10 tygodni. Charakterystyka może czasami być mylona z zespołem Downa, ponieważ koty, u których zdiagnozowano dolegliwości związane z polineuronem, często padały. Zakołysali się i ciężko im było stać i chodzić na łapach.

Według badań koty z tą chorobą neuronów mają normalny poziom we krwi, ale chodzą w niezręczny, czasem powolny sposób. U kotów z dystalną polineuropatią zdiagnozowano również ataksję kończyn miednicy - stan, który występuje u starszych kotów, psów i innych zwierząt. Chodzą tak, jakby cierpieli z powodu zapalenia stawów. Jak na ironię, takie koty nie mają większych problemów z przetwarzaniem nerwów.

Obecnie nie ma znanego lekarstwa ani leczenia dystalnej polineuropatii - nawet manipulacja DNA nie może pomóc. Przyszłość dla urodzonych z nią kotów jest chwilowo ponura. Hodowcom (szczególnie tym, którzy hodują koty Birman) zaleca się poddanie ich kotów badaniu DNA, aby upewnić się, że nie ma wady genetycznej, która mogłaby prowadzić do dystalnej polineuropatii. W takim przypadku powinni wybrać innego kota bez wad genetycznych do celów hodowlanych.

Dysautonomia kotów

Ta mniej znana choroba neurologiczna, znana również jako zespół Key-Gaskell, jest powszechna wśród wielu zwierząt oprócz kotów. Choroba charakteryzuje się dysfunkcyjnym współczulnym i przywspółczulnym układem nerwowym. Gromada komórek nerwowych u kota zaczyna się degenerować, powodując awarię jego autonomicznego układu nerwowego. Choroba mogła powstać w Wielkiej Brytanii, ponieważ przypadki dysautonomii zwierząt są bardziej rozpowszechnione w Wielkiej Brytanii w porównaniu do innych krajów.

Koty wykazują słabe zdolności motoryczne, podobnie jak te z domniemanym zespołem Downa. Często spadają i nie są w stanie pokierować się we właściwym kierunku. Cierpią także na biegunkę, zaparcia, problemy z wydzielaniem łez i szereg deformacji fizycznych (np. Trzecie powieki, rozszerzone źrenice i źrenice różnej wielkości).

Ponownie należy skonsultować się z doświadczonym weterynarzem, aby upewnić się, że znasz prawdziwy stan twojego kota.

Czy można kontrolować te zaburzenia genetyczne?

Dziedziczne zaburzenia genetyczne u kotów można kontrolować do pewnego stopnia, o ile zostały one odziedziczone w „stosunkowo prosty” sposób, a na rynku dostępnych jest więcej mechanizmów testowania DNA. W przeciwnym razie nie byłoby nawet możliwe zmodyfikowanie genetycznego wyglądu kota.

W poprzednim eksperymencie naukowcy byli w stanie kontrolować odziedziczoną policystyczną chorobę nerek (PKD) w wybranej grupie kotów perskich i podobnych ras. Przed tym przełomem ponad połowa populacji kotów perskich cierpiała na tę chorobę, co zwykle powodowało przewlekłą niewydolność nerek i przedwczesne zgony kotów. Chociaż dalsze badania są nadal konieczne, manipulacje genetyczne drastycznie zmniejszyły częstość występowania PKD wśród kotów. Powodem, dla którego ten eksperyment się powiódł, jest to, że do poprawienia był tylko jeden gen.

Niektórzy hodowcy i właściciele kotów wysyłają teraz swoje koty na testy, zanim pozwolą im się rozmnażać. Dokładne testy DNA pomagają zidentyfikować błędne geny, aby można było zastosować właściwą interwencję (albo kotowi zabroniono rozmnażania, albo naukowcy poprawią swoje DNA, aby zapobiec przyszłym nieprawidłowościom u potomstwa).

Jeśli planujesz hodować swojego kota, z pewnością możesz wysłać go do badania DNA. Zespół Downa jest jednak znacznie bardziej złożoną chorobą w porównaniu z PKD. Nie jest pewne, czy obecne metody manipulacji DNA mogą temu zaradzić. Naukowcy robią duże postępy, ale ogranicza ich fakt, że wciąż jest wiele do zrobienia w dziedzinie genetyki kotów.

Z drugiej strony testy DNA uświadomią ci, czy kot, który zamierzasz hodować, niesie ze sobą genetyczne nieprawidłowości, które mogą prowadzić do zespołu Downa. Stamtąd możesz zdecydować o kontynuowaniu procesu hodowlanego lub wstrzymaniu go.

Opieka nad kotami z zespołem kotów w dół

Tylko dlatego, że koty mają mniejszą liczbę chromosomów, czy to oznacza, że ​​możliwość zarażenia zespołem Downa wynosi zero? Niekoniecznie. Niestety, obecnie nie ma rozstrzygających ustaleń. Możliwości wciąż istnieją, ale naukowcy nie udowodnili jeszcze konkretnych dowodów na istnienie kociej wersji zaburzenia chromosomalnego. Zakładając, że zaburzenie występuje u kotów, właściciele muszą podnieść się i zapewnić swoim chorym zwierzętom więcej niż zwykłą opiekę.

Kiedy wiesz, że coś jest nie tak z twoim zwierzakiem, musisz upewnić się, że jest on odpowiednio zajęty. Kotom z kocim zespołem Downa należy zwrócić szczególną uwagę na ich normalnych towarzyszy. Niezależnie od tego wszystkie koty należy kochać i troszczyć się o nie. Jeśli podejrzewasz, że twój kot ma zespół Downa, oto sposoby na wykazanie, że ci zależy:

• Wykonaj badania: dowiedz się wszystkiego o kotach. Przeczytaj więcej o typowych chorobach, które się z nimi spotykają, ich anatomii, pochodzeniu, najlepszych sposobach leczenia dolegliwości kotów i innych ważnych informacji, które pomogą ci zapewnić opiekę, jakiej potrzebują. Istnieje kilka książek w miękkiej oprawie i materiałów do czytania online, w które można wbić nos. Sprawdź wcześniej zdiagnozowane przypadki zespołu kotów Downa i sprawdź, czy opis pasuje do objawów wykazywanych przez twojego kota.
• Porozmawiaj z weterynarzem: Nawet jeśli masz już weterynarza, któremu zwierzasz się ze swoim zwierzakiem, nie wahaj się skonsultować z innym weterynarzem w celu uzyskania drugiej opinii. Jeśli odczuwasz potrzebę znalezienia większego oświecenia, skonsultuj się z tyloma weterynarzami, na ile tylko będzie czas i zasoby. Niektóre z tych sesji konsultacyjnych mogą wymagać od kota poddania go serii testów. Musisz być gotów poddać im swojego zwierzaka, abyś mógł postawić dokładną diagnozę. Po pomyślnym zidentyfikowaniu problemu zdrowotnego zastosowana zostanie odpowiednia metoda interwencji lub leczenia.
• Skoncentruj się na dobrym samopoczuciu kota : Świadomość, że Twój kot ma zespół Downa, jest przygnębiająca, ale nie powinno to powstrzymywać cię przed opieką nad zwierzakiem. Zawsze korzystaj z wątpliwości, że tak naprawdę nie jest to przerażające zaburzenie, które powoduje, że Twój kot zachowuje się w określony sposób. Być może kot ma powolny rozwój i po prostu musi być wychowany w środowisku, w którym może rozwinąć pełny potencjał. Niektóre ośrodki szkoleniowe dla zwierząt domowych oferują przejmowanie pałek w imieniu właścicieli, wystawiając zwierzęta z zachowaniem na różne działania, które mają na celu normalizację ich zachowania lub fazy rozwojowej. Jednak pod koniec dnia właściciele nadal mogą zdecydować się na opiekę nad kotami na własnych warunkach.
• Opiekuj się nimi przez cały czas: potrzebują dodatkowej cierpliwości i czujnego oka, aby zapobiec ich skrzywdzeniu. Nie narażaj swoich kotów na środowisko, które może narazić je na niebezpieczeństwo, takie jak wzrost i agresywne zwierzęta. Nie narażaj ich na przewody elektryczne i urządzenia. Upewnij się również, że szkodliwe chemikalia i substancje są poza zasięgiem. Nie polegaj na ich zdolności do zrozumienia twoich instrukcji, szczególnie na rzeczach, które mogą im zaszkodzić. Mogą nie mieć zdolności fizycznych i umysłowych potrzebnych do radzenia sobie w takich sytuacjach.
• Zapewnij im rutynowe kontrole : Zabierz ich do weterynarza, aby poddali się kontroli i oficjalnej diagnozie. Weterynarz jest lepiej przygotowany do radzenia sobie z takimi przypadkami i może dowiedzieć się, jakie zaburzenie może mieć twój koci przyjaciel. On lub ona może najlepiej doradzić, jakie są odpowiednie przygotowania i rozwiązania, aby pomóc specjalnym potrzebom twojego kota. Nawet jeśli Twój kot nie wykazuje żadnych nieprawidłowości, rutynowe kontrole pomogą upewnić się, że jest w najlepszej formie.
• Monitoruj ich dietę: karm je zdrowymi produktami spożywczymi i pozwól im mieć wygodne miejsce do odpoczynku. Ze względu na podwyższone ryzyko problemów zdrowotnych u kotów z zespołem Downa, zdrowy styl życia dla twoich kotów może bardzo pomóc.

Bądź bardzo uważny, jak twój kot wygląda i zachowuje się. Niektóre niewielkie zmiany mogą być wczesnymi znakami ostrzegawczymi większego problemu. Rutynowo sprawdzaj wygląd i zachowanie kota, aby natychmiast otrzymać powiadomienie, jeśli wydarzy się coś innego.

Czy koty mogą mieć zespół Downa? Kot z zaburzeniem może mieć wysokie ryzyko przekazania go swojemu potomstwu, więc nawet jeśli istnieje mniejsze prawdopodobieństwo, że twój kot będzie aktywny seksualnie, gdy podejrzewa się, że ma on zespół kociego Downa, nadal bezpieczniej jest bądźcie naprawdę pewni, że nie rozmnażają się. Ryzyko wystąpienia kotów z zespołem Downa u jednego kota jest już dużym obciążeniem - wyobraź sobie, że masz cały miot kotów z tą samą anomalią. Dotyczy to nie tylko właściciela zwierzaka, ale także kotów. Trudno jest żyć z nienormalnością i walczyć z innymi zwierzętami, które nie mają takich samych fizycznych i fizjologicznych trudności jak ty. Poproś koty o sterylizację lub sterylizację, jeśli to konieczne, lub trzymaj go w izolacji od innych kotów płci przeciwnej, jeśli to konieczne.

Miłość jest odpowiedzią
Kiedy w końcu twój kot ma zespół Downa, najlepszym sposobem jest zaakceptowanie sytuacji i dalsze zasypywanie go miłością i oddaniem. Predyspozycje genetyczne są trudne do obalenia. Nie jest dostępny żaden mechanizm radzenia sobie poza akceptacją. Zespół Downa lub jakiekolwiek zaburzenie genetyczne w tym zakresie oznacza, że ​​Twój kot będzie miał własne dziwactwa. Innymi słowy, trening nie będzie łatwy. Nie zareaguje tak samo jak normalne koty. Nie zniechęcaj się.

Chociaż nieregularność w wyglądzie i czynnościach twojego kota jest interesująca i czasami może być zabawna, nie wyśmiewaj swojego kota. Zwierzęta są empatyczne i pomimo ich stanu potrafią wyczuć twoje uczucia w sposobie, w jaki je traktujesz, więc unikaj naśmiewania się z kota i traktuj go tak, jak każdego innego zdrowego i kochającego zabawę kota. Po prostu kochaj swojego zwierzaka, a reszta na miejscu.

WSKAZÓWKA

Jak w przypadku każdego zwierzaka, o opiece nad kotem z zaburzeniem należy pamiętać, że nadal potrzebuje on miłości. Zaakceptuj wyjątkowość i dziwactwa swojego kota. Ciesz się różnicami. Twoje zwierzę nadal może wyczuć twoją czułość wobec niego, więc nadal pokazuj to, kiedy tylko możesz. Może właśnie to pomaga im uporać się z zaburzeniami fizycznymi i problemami behawioralnymi.

Zespół Feline Down jest wciąż daleki od pełnego zrozumienia, a właściciele zwierząt domowych mogą teraz zrobić dla swoich przyjaciół kotów tylko zadbać o to, aby byli oni dobrze opiekowani i otoczeni miłością i towarzystwem.

Kochaj swojego kota, niezależnie od tego.