Czy rasowe konie wyścigowe są (w) hodowane na śmierć?

Skontaktuj się z autorem

Rise of the Thoroughbred

Rasowa rasa koni została założona w Anglii na początku 1600 roku przez krzyżowanie ogierów arabskich importowanych do Anglii z rodzimymi lekkimi klaczami (Binns, 2012; Thiruvenkadan, 2008). Populacja założycieli była niewielka, a wszystkie obecne samce pełnej krwi angielskiej i amerykańskiej śledziły swoje linie do co najmniej jednego z trzech ogierów: Byerly Turk, Darley Arabian i Godolphin Arabian (Binns, 2012). Byerly Turk dotarł do Anglii w 1689 r., A następnie Darley Arabian około 1705 r., A następnie Godolphin Arabian około 1729 r. (Thiruvenkadan, 2008). Dla porównania zidentyfikowano około 70 klaczy założycielskich (Binns, 2012). Każdy koń w rodowodzie pełnej krwi można przypisać do co najmniej jednej z tych 70 klaczy fundamentowych (zwanych Klaczami Królewskimi), a także do co najmniej jednego z trzech ogierów: Matchem, wnuk Godolphin Arabian; Herod, pra-prawnuk Byrely Turk; i Eclipse, pra-prawnuk Darley Arabian (Thiruvenkadan, 2008). Według badań przeprowadzonych przez Cunninghama (2001), 95% wszystkich męskich linii pełnej krwi pochodzi od Eclipse. Pierwsze nagranie Thoroughbreds w Anglii zostało wykonane w 1791 roku jako ogólna księga stadnin, a pierwszy tom ukazał się w 1793 roku i podlegał rewizji w 1803, 1808, 1827, 1858 i 1891 (Thiruvenkadan, 2008). Książka stadnin zawiera obecnie około 500 000 koni i jest utrzymywana przez rejestry pełnej krwi na całym świecie (Binns, 2012). Rasa pełnej krwi może posiadać najstarszy zarejestrowany rodowód dla dowolnej populacji zwierząt domowych i jest jednym z najcenniejszych zwierząt na świecie (Bailey, 1998).

Rasowy jest jedną z najbardziej elastycznych ras, a także ukształtował rozwój wielu innych ras koni lekkich. Rasowe są przede wszystkim używane jako konie wyścigowe, ale są również używane i przodują w wielu innych dyscyplinach, takich jak skoki myśliwskie, ujeżdżenie, trzydniowe zawody, polo, bydło i inne (Thiruvenkadan, 2008). Rasy pełnej krwi zostały wyhodowane z myślą o prędkości na długich dystansach, ponieważ wyścigi zwykle składają się z odległości sześciu stadiów (3/4 mili) do 1, 5 mil (Thiruvenkadan, 2008). Dzisiejsze rasowce mają zwykle 15, 1–16, 2 ręce wysokości i ważą od lekkich 900 funtów do ogromnych 1200 funtów (Thiruvenkadan, 2008). Źrebięta pełnej krwi urodzone na półkuli północnej technicznie starzeją się 1 stycznia 1 roku, a te urodzone na półkuli południowej kończą się 1 lipca i 1 sierpnia; te sztuczne daty zostały stworzone, aby umożliwić standaryzację grup wiekowych do celów wyścigowych (Thiruvenkadan, 2008).

Według zapisów rodowych, do 30 stad hodowlanych Konie pełnej krwi angielskiej stanowią obecnie prawie 80% rodowodu współczesnych potomków (Cunningham, 2001). W tym sensie prawdą jest, że rasa zasadniczo zaczęła być wsobna. Jednak szacunek ten ignoruje liczbę wszelkich dodatkowych klaczy, które zostały wprowadzone do populacji hodowlanej, gdy rasowy stał się oficjalnie rasą międzynarodową, a także nie bierze pod uwagę potomstwa ogierów pełnej krwi angielskiej, które krzyżowano z klaczami nie rasowymi w Stany Zjednoczone, Australia i inne kraje w XIX wieku (Bailey, 1998). Niemniej jednak rasa ma oczywiście bardzo wąską bazę genetyczną i można bezpiecznie podejrzewać bardzo ograniczoną zmienność genetyczną w obrębie rasy i problemy z niepłodnością związane z chowu wsobnego.

Populacja rasy pełnej krwi szacuje się obecnie na ponad 300 000 na całym świecie (Cunningham, 2001). Ponieważ populacja lęgowa jest skutecznie zamknięta, rośnie obawa o potencjalną utratę zmienności genetycznej. Szereg badań wykazało znaczący wpływ chowu wsobnego na sprawność sportową i reprodukcyjną rasy, a jeszcze inne nie (Mahon, 1982; Cunningham, 2001). Niezależnie od tego, czy rasa doświadcza obecnie szkodliwych skutków chowu wsobnego, czy nie, wciąż istnieje obawa, że ​​stale zmniejszająca się pula genów pełnej krwi angielskiej może ograniczać postęp genetyczny zarówno pod względem wydajności sportowej, jak i reprodukcyjnej i przyczyniać się do ewentualnego wzrostu częstotliwości chorób dziedzicznych ( Cunningham, 2001).

Niezależnie od tego, czy rasa doświadcza obecnie szkodliwych skutków chowu wsobnego, czy nie, wciąż istnieje obawa, że ​​stale zmniejszająca się pula genów pełnej krwi angielskiej może ograniczać postęp genetyczny zarówno pod względem wydajności sportowej, jak i reprodukcyjnej i przyczyniać się do ostatecznie zwiększonej częstotliwości chorób dziedzicznych.

Dowód

W 2001 r. Potwierdzono, że 78% alleli w populacji pełnej krwi angielskiej pochodzi od 30 koni założycieli (27 z nich to samce), 10 samic założycielek stanowi 72% linii matczynych, a jeden ogier założycielski stanowi 95% linii ojcowskich (Cunningham, 2001). W oparciu o dane dotyczące polimorfizmów białek pochodzących z poprzedniej analizy pochodzenia w tym samym badaniu, średni wspóczynnik chowu wsobnego w oparciu o rodowody pełnej krwi wyniósł 12, 5%, co czyni rasę najbardziej wsobną rasą do tej pory analizowaną (Cunningham, 2001). Stwierdzono, że hodowla chowu pełnej krwi wzrosła w ciągu ostatnich 40 lat, a uzyskane statystyki r = 0, 24 i P <0, 001 ustanawiają istotną, choć nieco słabą korelację między rokiem urodzenia każdego konia a ich współczynnikami chowu wsobnego (Binns, 2011). W ramach tego samego badania zauważono, że większość nachyleń współczynników chowu wsobnego wystąpiła po 1996 r., A także odpowiada wprowadzeniu większej liczby pokrowców wśród najlepszych ogierów (Binns, 2011).

W analizie rodowodowej populacji pełnej krwi angielskiej na Węgrzech stwierdzono, że ponad 94% z 3043 koni wyścigowych badanych od 1998 do 2010 r. Było od umiarkowanych do znacząco wsobnych, ze średnim współczynnikiem inbredu dla całej populacji wynoszącym 9, 58% (Bokor, 2012). Badanie to wykazało również, że w latach 1998–2008 wskaźnik chowu wsobnego wzrósł o 0, 3%, prognozując dalszy wzrost wskaźnika chowu wsobnego (Bokor, 2012). Skuteczna populacja była wyższa niż 100 przez ostatnie 30 pokoleń, co pokazuje, że różnorodność genetyczna nie spadła do poziomu, w którym długoterminowa selekcja hodowlana była niemożliwa, ale możliwa do uniknięcia (Bokor, 2012). Analiza DNA populacji pełnej krwi w Bułgarii wykazała ujemne wskaźniki wsiadania w populacji, co wskazywało na całkowity brak niedoborów heterozygoty w populacji, jednak wskaźnik wsiadania wykazał, że zróżnicowanie genetyczne populacji było w najlepszym razie umiarkowane (Vlaeva, 2015). Wyniki badania różnorodności genetycznej populacji pełnej krwi w Bośni i Hercegowinie sugerują, że utrata różnorodności genetycznej nie wpłynęła znacząco na obecną populację, co wskazuje na zachowanie umiarkowanie wysokiego poziomu zmienności genetycznej w tych populacjach (Rukavina, 2016) .

Badanie rasowych ras koni rasowych w Irlandii w 1988 r. Nie wykazało znaczącego wzrostu czasów wygranych w wyścigach w latach 1952–1977, chociaż dowody nie sugerują, że brak poprawy wynikał z podwyższonych współczynników inbredu lub niewystarczającej wariancji genetycznej (Gaffney, 1988). Jednak badanie 217 wyścigowych ras pełnej krwi porównało czasy zwycięstwa i współczynniki inbredu w Japonii w ciągu ostatnich 60 lat i wykazało współczynniki inbredu na poziomie 6, 43 +/- 9, 17% oraz znaczące skrócenie czasu zwycięstwa związane ze wzrostem współczynników inbredu (Amano, 2006) . Jednak to samo badanie wykazało również średnio młodszy wiek na pierwszym wyścigu i spadek długości kariery wyścigowej (z 3, 6 lat w późnych latach 40. do zaledwie 1, 4 roku w porównaniu z 2006 r.), Również okazało się zbieżne ze zwiększonymi współczynnikami inbredu (Amano, 2006). Jednak późniejsze badania wykazały, że czasy zwycięstw koni wyścigowych jako całości na całym świecie nie poprawiły się znacząco w ciągu ostatnich 40 lat, przy czym czasy wyścigów zaczęły się zmniejszać, ponieważ mniej ogierów zaczęło obejmować większą liczbę klaczy w sezonie lęgowym (Thiruvenkadan, 2009).

Badanie z 2005 r. Dotyczące dziedziczności zespołu wiązania u koni rasowych wykazało umiarkowane korelacje między zwiększonymi współczynnikami wsiadania a występowaniem zespołu wiązania u koni wyścigowych (Oki, 2005). Podobne badanie kohortowe w 2008 r stwierdził, że dziedziczność powierzchownych uszkodzeń ścięgien zginaczy cyfrowych (SDFT) u koni pełnej krwi jest również umiarkowana, i zasugerował, że odpowiednie praktyki hodowlane i molekularne podejścia genetyczne mogą być korzystne w zmniejszaniu częstości występowania urazów SDFT na torze wyścigowym (Oki, 2008). Co ciekawe, w 2006 r. Badanie wpływu cenzurowanych danych na dziedziczność w branży wyścigowej Thoroughbred wykazało, że wcześniejsze szacunki genetycznej odziedziczalności cech określających długowieczność i konformację były tendencyjne w dół z 10–25% z powodu cenzury słabych wyników zwierzęta, co sugeruje, że wcześniejsze i potencjalnie aktualne oceny dziedziczności genetycznej są niedoszacowane i są bardziej rozpowszechnione niż zgłaszane (Burns, 2006).

W 1982 r. Badanie związku między wsiadaniem i płodnością u klaczy pełnej krwi w Irlandii wykazało, że chociaż niższa płodność wiązała się ze zwiększonymi współczynnikami wsiadania, skutki nie były istotne statystycznie, a krycie bliskich krewnych było na tyle rzadkie, że nie mogło stać się ważne źródło zmienności genetycznej (Mahon). W badaniu wydajności reprodukcyjnej 1393 klaczy pełnej krwi w stadninach koni w regionie Newmarket w Wielkiej Brytanii w 2002 r. Stwierdzono minimalną poprawę wskaźników źrebięcia klaczy w ciągu 15 lat (z 77% w 1983 r. Do 82, 7% w 1998 r.), Ale stwierdzono, że ogólny wskaźnik niepowodzenia ciąży u klaczy Newmarket nadal pozostaje wysoki, co stanowi poważną szkodę dla branży hodowlanej pełnej krwi, zauważając znaczny spadek liczby ogierów obejmujących znacznie większą liczbę klaczy na sezon hodowlany w ciągu ostatnich kilku dekad (Morris). Chociaż wskaźniki ciąż klaczy pełnej krwi poprawiły się do tego stopnia, że ​​94, 8% klaczy (1084 z 1144) potwierdziło ciążę w pewnym momencie sezonu lęgowego w ciągu ostatnich 35 lat, występuje również wysoki poziom utraty zarodka, tak że wskaźnik źrebięcia tylko 82, 7% (946 z 1144) zaobserwowano w tym samym badaniu (Binns, 2012). Porównania między wskaźnikami źrebięcia klaczy pełnej krwi o różnych poziomach chowu wsobnego w późniejszym badaniu na skalę globalną wykazały, że wskaźniki płodności spadały o 7% na każde 10% wzrostu współczynników chowu wsobnego (Thiruvenkadan, 2009).

W oparciu o dane dotyczące polimorfizmów białek pochodzących z poprzedniej analizy pochodzenia w tym samym badaniu, średni współczynnik chowu wsobnego na podstawie rodowodów pełnej krwi wyniósł 12, 5%, co czyni rasę najbardziej wsobną rasą do tej pory analizowaną.

Znaczenie w dzisiejszym przemyśle

Stwierdzono, że zwiększony chów wsobny ma niepożądany wpływ na ogólną wydajność wielu ras koni. Być może najbardziej rozpowszechnionym sygnałem, że rasa została zagrożona przez wysokie wskaźniki chowu wsobnego, jest depresja reprodukcyjna (Binns, 2012). Uważa się, że jest to wynikiem zwiększonego odsetka zarodków homozygotycznych pod względem śmiertelnych alleli recesywnych (Binns, 2012). Trudno jest ustalić, czy takie konsekwencje faktycznie występują u koni pełnej krwi angielskiej ze względu na postęp nowych weterynaryjnych praktyk reprodukcyjnych, takich jak wykorzystanie hormonów do indukowania rui i owulacji, które mogłyby ukryć wszelkie niekorzystne skutki chowu wsobnego (Binns, 2012). W wyniku tych praktyk nastąpił wzrost wskaźników ciąży; odnotowano jednak również spadek wskaźników udanego porodu (lub wzrost liczby wypadków ciążowych) (Binns, 2012). Straty te są spójne z depresją reprodukcyjną, chociaż nie zostały przez nią udowodnione.

Przemysł hodowlany pełnej krwi zmienił się drastycznie w ciągu ostatnich 40 lat, z nowym naciskiem na produkcję roczniaków, które przyniosą jak najwięcej pieniędzy na aukcji, zamiast poprzedniego celu, jakim jest produkcja koni wyścigowych najwyższej jakości (Binns, 2012). W rezultacie zaobserwowano duży spadek liczby dostępnych ogierów hodowlanych i znaczny wzrost zapotrzebowania na źrebięta wychowywane przez popularne ogiery z powodu tej zmiany presji komercyjnych (Binns, 2012). Prawie pół wieku temu przeciętny ogier pokrył maksymalnie 40 klaczy w jednym sezonie lęgowym, w porównaniu do wielu dzisiejszych ogierów, które mogą pokryć prawie 200 klaczy w jednym sezonie (Binns, 2012). Zmiany te zmniejszają liczebność populacji lęgowej, ograniczają zmienność genetyczną i prowadzą do zwiększonego chowu wsobnego w czasie.

Ostatnie badania nad genetyką dzisiejszych rasowych ras pokazują, że zwierzęta te stają się jeszcze bardziej genetycznie podobne, co stwarza potencjalnie niepewną sytuację dla całej rasy (Gibbons, 2014). Ponieważ malejąca liczba ogierów rodzi rosnącą liczbę źrebiąt, niektórzy lekarze weterynarii zaczynają myśleć, że chów wsobny szkodzi rasowym rasom. Jednocześnie trudne czasy w branży wyścigowej jeszcze bardziej zmniejszyły całkowitą liczbę nowych źrebiąt rasowych rejestrowanych każdego roku, z 51 000 źrebiąt w 1986 r., Do zaledwie 23 000 w 2013 r. (Gibbons, 2014). Tendencje te współpracują ze sobą, aby synergicznie zmniejszać pulę genów rasy w coraz szybszym tempie.

Najlepsze współczesne ogiery rasowe wymagają opłat stadnin, które zależą od ich prędkości na dystansie toru, ich całkowitych zarobków w wyścigach oraz od tego, jak dobrze sobie radzą źrebaki (Gibbons, 2014). System ten równoważył szybkość i wytrzymałość rasy aż do lat 80. XX wieku, kiedy opłaty za ogiery takie jak Northern Dancer wzrosły do ​​1 miliona dolarów, a roczniaki zaczęły sprzedawać na aukcji aż za 13 milionów dolarów (Gibbons, 2014). Ten apel do koni o wysokich dolarach doprowadził do komercyjnego przejścia na nowy rodzaj ogiera zwanego „ogierami wahadłowymi”, które przylatują do innych krajów na sezon hodowlany (Gibbons, 2014). W ten sposób niektóre ogiery wahadłowe mogą rozmnażać się z 300-400 klaczami rocznie, co stanowi ostry kontrast z nawet 40 klaczami, które większość ogierów pokryła 50 lat temu (Gibbons, 2014). Według badań przeprowadzonych w Animal Genetics tworzy to swego rodzaju efekt „Czyngis-chana”, w którym tylko kilka ogierów dominuje w puli genów i skutecznie tworzy monopol genetyczny (Binns, 2012).

Według dr Carrie Finno, weterynarza z University of California w Davis, rasowowie są „tak wsobni, są jak psy rasowe” (Gibbons, 2014). Dr Doug Antczak, immunolog weterynaryjny specjalizujący się w koniach na Uniwersytecie Cornell, dodał, że „Rasowe są prawie jak klony w porównaniu z innymi rasami” (Gibbons, 2014).

Według Finno wynikające z tego zatory genetyczne mogą ostatecznie uczynić rasę podatną na pojawiające się infekcje, a także bardziej prawdopodobne, że zatrzymają geny predysponujące je do pewnych chorób, problemów z płodnością, wad fizycznych i innych okaleczających warunków (Gibbons, 2014). Niektórzy badacze odrzucają te obawy, twierdząc, że hodowla dla wydajności zapobiegła odziedziczeniu przez konie niszczycielskich chorób genetycznych, ponieważ chore lub wadliwe zwierzęta nie mogą osiągać wystarczającej wydajności, aby się ścigać, a zatem nie trafiają do szopy hodowlanej (Gibbons, 2014). Inni hodowcy twierdzą, że u rasowych jest mniej chorób recesywnych niż u jakiejkolwiek innej rasy koni, ale Finno sugeruje, że nie udało się jeszcze znaleźć środków na badania nad tym genem. „Wszyscy wiedzą, że są wsobni. Pytanie brzmi: co oni z tym zrobią? ”- mówi (Gibbons, 2014).

„Wszyscy wiedzą, że są wsobni. Pytanie brzmi: co oni z tym zrobią?

- Dr Carrie Finno, University of California, Davis

Widoczne efekty

Więc jakie oczywiste skutki chowu wsobnego można zaobserwować we współczesnych rasowych rasach? Dzisiejsze rasowe są średnio o prawie dwie ręce (8 cali) wyższe niż pierwotne założyciele pełnej krwi angielskiej z 1750 roku, mają większe mięśnie zrównoważone na cieńszych nogach i mniejsze kopyta, w wyniku czego zwierzęta o najwyższej masie ciała, których mniejsze kości częściej łamią się przy wysokie prędkości (Thiruvenkadan, 2008; Gibbons, 2014). W 2006 roku Barbaro, zwycięzca Derby z Kentucky, ścigając się w Preakness Stakes, doznał niszczycielskich złamań kończyn tylnych podczas wyścigu Preakness Stakes (Binns, 2012). Pomimo kosztownych wysiłków, by uratować mu życie, ogier musiał zostać ostatecznie uśmiercony z powodu powikłań i zapalenia laminów wynikających z złamań (Binns, 2012). W 2008 roku obiecująca klaczka Eight Belles zatrzymała się po zajęciu drugiego miejsca w Kentucky Derby ze złamanymi przednimi nogami i musiała zostać natychmiast uśmiercona na torze (Binns, 2012). Były to tylko dwa przypadki wielu awarii, które miały miejsce na torze, ale te awarie dwóch koni o wysokich dolarach, tak blisko siebie i obserwowanych przez miliony widzów, wywołały nagłówki w źródłach takich jak Washington Post i LA Times, zadając pytanie, czy rasa pełnej krwi była „hodowana na śmierć” (Binns, 2012).

Wraz ze wzrostem chowu wsobnego poszczególne osobniki rasowe rozpoczynają znacznie mniej wyścigów i przechodzą na emeryturę znacznie wcześniej niż w porównaniu z ich przodkami ścigającymi się 40 lat temu, co wywołuje powszechne spekulacje, że rasa staje się coraz bardziej niesprawna (Binns, 2012, Gibbons, 2014). Weterynarz, dr Jeanne Bowers z Harris Farms w Coalinga w Kalifornii, gdzie hodowano i wychowywano California Chrome, mówi, że widziała to wszystko - pełnej krwi, która łamie kości w stawach, powodując przedwczesne zapalenie stawów; konie, których krwotoki płucne podczas biegania; konie, które „ryczą” i próbują oddychać, gdy biegną z powodu zwężenia dróg oddechowych; źrebięta urodzone z dolegliwościami oddechowymi (Gibbons, 2014). Mówi także, że z tego, co widziała, bezpłodność i straty źrebiąt z powodu chowu wsobnego stały się „ogromnym” problemem u rasowych (Gibbons, 2014).

Barbaro Injury, Peakness Stakes 2006

Osiem Belles Breaking Down w Kentucky Derby 134

Konkluzja?

Zgodnie z ogólnymi wynikami powyższych badań, rasa pełnej krwi, jeśli umiarkowanie, doświadczyła pewnego rodzaju negatywnych następstw z utrzymującej się linii chowu wsobnego. Przy obecnym stanie branży wyścigowej i opłacalności obecnych praktyk hodowlanych, hodowcy nie mają wystarczającej motywacji, aby powstrzymać swój wkład w rozwój tego problemu. Do niedawna genetyka koni wyścigowych nie była zwyczajowym tematem odzwierciedlanym w laboratoriach badawczych. Niedawny rozwój nowych narzędzi molekularnych może jednak zapewnić nowy wgląd w tę kwestię (Bailey, 1998). Hodowcy na całym świecie zaczęli wykorzystywać genetykę do testowania roczniaków pod kątem określonego „genu prędkości” odkrytego kilka lat temu przez zespół z University College Dublin i przewodniczącego Equinome (Gibbons, 2014). Uważa się, że ten gen determinuje zmienność rozwoju mięśni koni i może być wykorzystywany do oceny, czy koń będzie sprinterem, czy biegaczem dystansowym (Gibbons, 2014). Czy jednak hodowcy wykorzystają te informacje do hodowli zdrowszych koni, czy tylko tych, które przekroczą linię mety jako pierwsze?

Polecane przez autora

Koń wyścigowy: Podręcznik weterynaryjny

Bardzo pouczająca, łatwa do przeczytania instrukcja, którą przeczytałem podczas moich badań tego artykułu, aby pomóc mi lepiej zrozumieć ten temat. Polecam go każdemu lekarzowi weterynarii zainteresowanemu branżą wyścigów konnych.

Kup Teraz

Referencje

Amano, S., Kobayashi, S. (2006). Badanie efektów inbredowych i okresów wyścigowych w hodowli koni pełnej krwi pełnej. Meiji Univ., Kawasaki, Kanagawa (Japonia) School of Agriculture.

Bailey, E. (1998). Kursy na szybki gen. Genome Research, 8: 569-571. doi: 10.1101 / gr.8.6.569

Binns, MM, Boehler, DA, Bailey, E., Lear, TL, Cardwell, JM and Lambert, DH (2012). Inbred u konia pełnej krwi pełnej. Animal Genetics, 43: 340-342. doi: 10.1111 / j.1365-2052.2011.02259.x

Bokor, A., Jónás, D., Ducro, B., Nagy, I., Bokor, J., Szabari, M. (2013). Analiza rodowodu węgierskiej populacji pełnej krwi. Livestock Science, 151 (1): 1-10.

Burns, EM, Enns, RM, Garrick DJ (2006). Wpływ symulowanych danych ocenzurowanych na szacunki odziedziczalności długowieczności w przemyśle wyścigowym pełnej krwi. Genetics and Molecular Research, 5 (1): 7-15.

Cunningham EP, Dooley JJ, Splan RK, Bradley DG (2001). Różnorodność mikrosatelitarna, pokrewieństwo rodowodowe i wkład linii założycielskich do koni pełnej krwi angielskiej. Animal Genetics, 32 (6): 360-364. doi: 10.1046 / j.1365-2052.2001.00785.x

Gaffney, B., Cunningham, EP (1988). Ocena trendu genetycznego w wyścigach koni pełnej krwi pełnej. Nature, 332: 722-724. doi: 10.1038 / 332722a0 \

Gibbons, A. (2014). Wyścigi po katastrofę? Science, 344 (6189): 1213-1214.
doi: 10.1126 / science.344.6189.1213

Mahon, GAT, Cunningham, EP (1982). Hodowla i dziedziczenie płodności u pełnej krwi klaczy. Livestock Production Science, 9: 743-754.

Morris, LHA, Allen, WR (2002). Wydajność reprodukcyjna intensywnie zarządzanych klaczy rasowych na Newmarket. Equine Veterinary Journal, 34: 51-60. doi: 10.2746 / 042516402776181222

Oki, H., Miyake, T., Kasashima, Y. i Sasaki, Y. (2008). Oszacowanie dziedziczności po powierzchownym urazie ścięgna zginacza cyfrowego przez próbkowanie Gibbs w rasowym koniu wyścigowym. Journal of Animal Breeding and Genetics, 125: 413-416. doi: 10.1111 / j.1439-0388.2008.00758.x

Oki, H., Miyake, T., Hasegawa, T. and Sasaki, Y. (2005). Oszacowanie odziedziczalności po zespole końskim w rasowym koniu wyścigowym przez Gibbs Sampling. Journal of Animal Breeding and Genetics, 122: 289-293. doi: 10.1111 / j.1439-0388.2005.00539.x

Rukavina, D .; Hasanbašić, D .; Ramić, J .; Zahirović, A .; Ajanović, A .; Beganović, K .; Durmić-Pašić, A .; Kalamujić, B .; Pojskić, N. (2016). Różnorodność genetyczna populacji koni pełnej krwi pełnej z Bośni i Hercegowiny na podstawie 17 markerów mikrosatelitarnych. Japanese Journal of Veterinary Research, 64 (3): 215–220.

Sairanen, J., Nivola, K., Katila, T., Virtala, A.-M. i Ojala, M. (2009). Wpływ chowu wsobnego i innych składników genetycznych na płodność koni. Animal, 3 (12): 1662–1672. doi: 10.1017 / S1751731109990553.

Thiruvenkadan, AK, Kandasamy, N., Panneerselvam, S. (2008) Dziedzictwo osiągów wyścigowych koni pełnej krwi pełnej. Livestock Science, 121 (2-3): 308–326.

Vlaeva1, R., Lukanova, N. (2015). Analiza mikrosatelitarna DNA populacji koni pełnej krwi w Bułgarii: relacje genetyczne między badanymi liniami syryjskimi. Trakia Journal of Sciences, 1: 83-87. doi: 10.15547 / tjs.2015.01.011